Ndërsa nuk ishte duke bërë histori, Winston Churchill bënte piktura

Në moshën 40-vjeçare, Sir Winston Churchill e gjeti veten në një karrierë të trishtuar/të ulët nga politika: Pas sulmit të Luftës së Parë Botërore që urdhëroi në Gallipoli, Turqi, e cila shkoi tmerrësisht keq, ai u ul nga roli i tij si Lordi i Parë i Admiralty në maj 1915. Ai dha dorëheqjen nga posti i tij qeveritar dhe u bë oficer në ushtri. I shfryrë nga fuqia dhe i konsumuar nga ankthi, ai filloi një hobi të ri të papritur: pikturën.

“Piktura më ndihmoi në një kohë shumë të vështirë,” do të shkruante Churchill më vonë në vitet 1920, në esetë që do të bëheshin një libër i vogël, “Piktura si një kalim kohe”.

Hobi u bë, për burrështetasin e madh britanik, një burim kënaqësie dhe një lehtësim nga stresi i karrierës së tij. Ai përfundimisht do të krijonte mbi 550 piktura, duke e vlerësuar praktikën me ndihmën e tij për të përmirësuar mprehtësinë e tij vizuale, fuqitë e vëzhgimit dhe kujtesën. Ky “kalim kohe” do të lulëzonte, e ndoshta edhe do ta ndihmonte, pasi ai vazhdoi karrierën e tij si shkrimtar, orator dhe udhëheqës politik me famë botërore.

Churchill fillimisht mori një furçë me sugjerimin e kunatës së tij, Lady Gwendoline Bertie, e cila ishte gjithashtu një piktore. Në Pikturën si “argëtim”, ai kujtoi përpjekjen e tij të parë për të bërë art një ditë në fshat. I frikësuar nga telajo bosh përpara tij, ai vendosi me paqartësi një lyerje blu të zbehtë me bojë në sipërfaqen e saj për të filluar qiellin dhe shpejt u ndërpre nga mbërritja e piktorit të Glasgout Sir John Lavery dhe gruas së tij, Hazel. Ky i fundit thirri: “Pikturë! Por për çfarë po hezitoni?” Ajo kapi një furçë dhe bëri “goditje të mëdha, të ashpra dhe prerje blu në kanavacën absolutisht të mbytur”. Me këtë, Churchill shkroi: “Kam kapur furçën më të madhe dhe rashë mbi viktimën time me tërbim të tërbuar. Që atëherë nuk kam ndjerë kurrë frikë nga një kanavacë.”

Në pesë dekadat që pasuan, Churchill ishte pjellor, duke u fokusuar kryesisht në peizazhet fushore dhe peizazhet detare të krijuara në ajër të pastër. Dhe pavarësisht pretendimeve të tij të vazhdueshme se ai ishte thjesht një amator, ai zhvilloi një dhunti të admirueshme për artin.

“Qasja e tij ishte shumë e thjeshtë: Dilni jashtë dhe pikturojeni atë që shihni”, tha Duncan Sandys, stërnipi i Churchillit, Artsy. “Ai e bëri për qejf; ai nuk i merrte shumë seriozisht pikturat e tij.”

Churchill i pëlqente më së shumti vajrat, për natyrën e tyre falëse, fleksibël dhe ngjyrat e ndezura – si dhe gëzimin që ata jepnin. “Vetëm të pikturosh është kënaqësi e madhe,” shkroi ai. “Ngjyrat janë të këndshme për t’u parë dhe të shijshme për t’u shtrydhur.”

Ai ishte i njohur për ngritjen e kavaletit të tij jashtë për të kapur terrenet e shtëpisë së tij në Kent, të quajtur Chartwell. (Tani në pronësi të National Trust dhe e hapur për vizitorët sot, ajo ende strehon studion e ruajtur të pikturës së Churchillit.) Politikani-piktori do të punonte gjithashtu gjatë udhëtimeve të tij në Egjipt, Itali, Marok dhe në jug të Francës, ndër vende të tjera.

Ndërkohë që mbizotëronte prirja për subjekte në natyrë, ai gjithashtu provoi dorën e tij në natyra të qeta dhe portrete, me shkallë të ndryshme suksesi. Veprat e Churchill-it lexohen si foto disi intime, duke ilustruar destinacionet e preferuara të tij të udhëtimit, pushimet dhe anëtarët e familjes. Në përgjithësi, subjektet e tij duken qartësisht pozitive, duke komunikuar kënaqësinë që ai mori duke i përshkruar ato.

Churchill ishte kryesisht autodidakt dhe i bindur se mësimet formale të artit ishin lojë e të rinjve. Gjëja që ai dhe bashkëmoshatarët e tij amatorë kishin më shumë nevojë, besonte, ishte një lloj pasioni.

“Ne nuk mund të aspirojmë për kryevepër,” shkroi ai. “Ne mund të kënaqemi me një udhëtim të gëzuar në një kuti bojë. Dhe për këtë Guximi është bileta e vetme.”

Megjithatë, ai ishte i etur për të përmirësuar teknikën e tij, dhe e bëri këtë duke marrë shenja nga artistë kryesorë. Ai admironte punën e mjeshtërve impresionistë dhe post-impresionistë si Edouard Manet, Claude Monet, Paul Cézanne dhe Henri Matisse, madje dihej se udhëtonte në të njëjtat vende ku ata kishin pikturuar vite më parë, duke kërkuar dritën dhe tokën që kishte frymëzim të provuar.

“Ai kishte shumë artistë në rrethin e tij shoqëror, nga të cilët shumë u bënë mentorë të tij,” tha Katherine Carter, kuratore e projektit dhe menaxhere e koleksioneve në Chartwell. Ajo vuri në dukje Walter Richard Sickert-in dhe William Nicholson-in, në veçanti, të cilët do t’i ofronin këshilla Churchill-it, të cilat ai mund t’i ketë pranuar ose jo.

Carter vuri në dukje se një palë piktura tregojnë historinë e Churchill dhe Nicholson duke punuar krah për krah në të njëjtën skenë të pishinës në Chartwell. “Nicholson ishte përpjekur të demonstronte sesi Churchill duhet të ndërmerrte ngjyrat më delikate dhe të lehta në paletën e tij,” shpjegoi ajo. “Churchill, një burrë që e dinte se çfarë i pëlqente, zgjodhi të injorojë këtë udhëzim dhe ka pikturuar një skenë identike duke përdorur bimët/ barishtet më të ndritshme që mund të krijonte.” (Skenari kujton thënien e famshme të Churchillit: “Unë jam gjithmonë gati të mësoj, megjithëse jo gjithmonë më pëlqen të më mësojnë.”)

Ngjyrat e shkëlqyera e kënaqën Churchillin; ai përdorte me bollëk blu dhe jeshile të ndezur, të kuqe të pjekur, portokalli dhe të verdhë. “Unë nuk mund të pretendoj të ndihem i paanshëm për ngjyrat,” shkroi ai në “Pikturë si një kalim kohe”. “Gëzohem me të shkëlqyerit dhe sinqerisht më vjen keq për të mjerën kafe.” Në të vërtetë, edhe të hysh në studion e Churchillit në Chartwell sot, Carter tha, “është si të hysh në një kaleidoskop”.

Nuk është aq e habitshme që Churchill preferonte ngjyrat ngritëse, pasi ai shpesh i drejtohej pikturës për të përmirësuar disponimin e tij. Ai dihej se vuante nga periudhat e depresionit, të cilin ai e përshkroi si një “qen i zi” që iu ngjit gjatë gjithë jetës së tij. “Kur ‘qeni i zi’ po e pickonte nga thembra, ai gjeti ngushëllim të madh në pikturë,” shpjegoi Riley. (Carter vuri në dukje se ekziston një korrelacion midis kohërave më të vështira në jetën e Churchillit dhe vëllimit të pikturave të tij; pushimet tre-javore në Itali që ai bëri pasi u mund në zgjedhjet e 1945 ishte momenti i tij më pjellor.)

Në vitin 1959, Presidenti Eisenhower kërkoi që pikturat e Churchillit të shfaqeshin në SHBA dhe ekspozita që do të rezultonte do të vazhdonte të shihej nga gjysmë milioni vizitorë ndërsa udhëtonte në të gjithë vendin dhe në Kanada, Australi dhe Zelandën e Re. Churchill madje do të emërohej një akademik nderi i Akademisë Mbretërore në Londër.

Vitet e fundit, Sandys ka ndihmuar në vendosjen e ekspozitave të pikturave të stërgjyshit të tij, duke përfshirë një shfaqje udhëtuese në të gjithë SHBA-në që u organizua në bashkëpunim me Muzeun Kombëtar të Churchillit. Ekspozita e fundit – e nisur këtë pranverë në Heather James Fine Art në Palm Desert, Kaliforni – përfshin 11 piktura nga koleksioni i babait të Sandys.

Megjithatë, dikush nuk mund të mos pyesë: a ka të bëjë vlerësimi për artin e Churchillit me pikturat apo me njeriun që i ka bërë ato?

“Unë mendoj se do të ketë gjithmonë një element magjepsjeje me ta sepse ato janë pikturuar nga Winston Churchill, pavarësisht nga vetë imazhi, dhe nuk mendoj se ka asgjë të keqe me këtë,” vuri në dukje Carter. “Interesi për pikturat e tij nuk zvogëlohet kurrë dhe arsyeja për këtë, më shumë se imazhi në kanavacë, është për shkak të njohurive unike që na jep në mendjen e një individi kaq magjepsës dhe të qëndrueshëm.”

Dhe ndërsa ato nuk janë veçanërisht revolucionare në vlerë, pikturat e Churchillit na kujtojnë gëzimin e madh që mund të sjellë piktura. Duke i bërë jehonë librit të Mateut në Dhiatën e Re, Churchill mund ta ketë thënë më së miri: “Lum piktorët, sepse ata nuk do të jenë të vetmuar. Drita dhe ngjyra, paqja dhe shpresa do t’i mbajnë atë shoqëri deri në fund, ose pothuajse deri në fund të ditës.”